Cláirseach, lub wczesna harfa celtycka, to instrument, który był obecny w Irlandii i Szkocji od X do XIX w. Złota harfa jest godłem Irlandii.
Wczesna, lub dawna harfa celtycka jest bardzo wyjątkowa, w porównaniu do innych rodzajów harf: przede wszystkim ma metalowe struny (z mosiądzu i/lub metali szlachetnych), większość instrumentów historycznych ma także drążone pudło rezonansowe. Żadna z historycznych wczesnych harf celtyckich nie miała tak popularnych dziś mechanizmów półtonowych (haczyków, dźwigienek, pedałów), co nie oznacza, że nie istniały chromatyczne wczesne harfy celtyckie (zachowały się fragmenty harfy Cloyne, która miała dodatkowy rząd strun).
Technika gry na harfie o metalowych strunach jest zupełnie inna od takiej, jaką stosują harfiści: W struny uderza się paznokciem (w przeciwieństwie do szarpania palcami) i wycisza opuszkami palców, przez co wydobywa się niezwykły pogłos i harmonię. Metalowe struny mają dużo mniejszą wytrzymałość na szarpanie, więc potraktowane klasyczną techniką mogą popękać.
W dawnych czasach harfiarze irlandzcy trzymali swój swój instrument na lewym ramieniu (współczesne harfy orkiestrowe, neoceltyckie, ale też historyczne harfy kontynentalne trzymane są na prawym), tak, że lewa ręka gra melodię i ornamenty, zaś prawa gra na strunach basowych akompaniując, okazyjnie przejmując akcentowane nuty melodii.
W mjej harfie odwzorowany jest również historyczny strój – posiada dwie tak samo brzmiące struny (na comhluighe) które stanowią umowną granicę pomiędzy basowymi strunami akompaniamentu a sopranowymi strunami melodii.
Moje harfy
Moja pierwsza harfa – Shirka – to był instrument z Musicmakers Kits z USA (Limerick, 26 strun stalowych), złożona przez Mirosława Barana z Poznania
Moja obecna harfa – Mairi – to replika Harfy Królowej Marii.
Mam także małą harfę podróżną – Selmarę – 19-strunowy instrument zrobiony przez Wojciecha Wieconkowskiego z Metaphoric’s Tools.
Moim marzeniem, które obecnie przekuwam w rzeczywistość, jest posiadanie kopii harfy Kildare.
Przeczytaj więcej